Abel Tasman National Park

Op Wharariki Beach, het noordwestelijkste puntje van Southern Island, nog net de kleine zeerobben gezien die met elkaar aan het spelen waren. Fascinerend, dat dit kan, zonder afzettingen, alleen een bord waarop staat op 20 meter te blijven van de puppies. En de toeristen, ca 10, doen dit gewoon, zonder toezicht. Ook nog een mooie zonsondergang gezien, onverwacht.  Met mooie arches die net in ze staan. Mooier dan de 12 Postelen, moet ik zeggen. En wel goed dat het laag tij was, begreep ik later.

Camping was verder niet veel, wel de eerste waar je moet betalen om te douchen, $2, voor 5 minuten. Is trouwens lang zat. Volgende dag, snel ontbeten, en een stukje gelopen op de Farewell Split. Is een 30 km lange duinstrook in de Tasman Zee. Wandeling wss niet veel aan. 

Op naar het Albert Tasman National Park, via Takata en Pohara. Toegang was al prachtig, de weg ging onder een rotsblok door, kronkelweg omhoog en omlaag.  En je was er. Eerst een waterval bezocht, over een mooi wandelpad met hindernissen. Creekje oversteken, srukje klauteren en eee swingbridge. De Wanui waterval was van het type storten maar, naar beneden. En er kwam geen eind aan, waar komt dat water toch vandaan? In deze streek had het al ruim 1 maand niet geregend.

Hierna een gedeelte van Tasman Coastal Walk gedaan. Doel was Seperation Point, het verste punt van het park in zee, waar uiteraard wat seals huisvesten. De wandeling was mooi, een looppad van heuvel naar heuvel, 3 kwartier omhoog, 3 kwartier omlaag en daarna nog een half uur omhoog enhalf uur omlaag. En dan dezelfde weg weer terug. Bijna 18kkm gelopen, in een mooie natuur, en een beetje eentonige omgeving. Zoals Els zei, we waren klaar met deze walk. En met deze dag. 

In Pohara een camping gevonden, heel groot met weinig plaatsen bezet. Konden zelf een plekje uitzoeken, en moetsen weer betslen voor een douche, $0, 50.

Op donderdagochtend eerst weer de Takata Hills over. Ik heb me weer verbaasd over get ontbreken van vangrails. Een klein stuurfoutje, en je stort zo naar beneden met auto en al. Aan de andere kant, het is je eigen verantwoordelijkheid. En we zijn toch op zoek naar een beetje avontuur. Doorgereden naar Richmond, voor een fietstocht. 2 fietsen gehuurd, en over een mooie gravelpad, speciaal aangelegd voor fietsers lekker gereden. Af en toe een boardwalk,  een , bruggen, en dwars door een naaldbomenbos ruim 15 km gereden, inclusief een ferry tocht naar Mapua. Dit was het draaipunt, onder genot van eeen bakje koffie en een lunch-muffin.

De weg terug was hetzelfde fietspad, gelukkig nu wel voor de wind. Het bezoek aan de winerie is niet gelukt. Na 16:30 uur gaan deze dicht, kwamen we achter. Voor de Kayak tocht, teruggereden naar  Marahau, en de nacht doorgebracht op een beach camping.

Op vrijdagochtend om 08:30 uur klaar voor een dagje zeekayakken. Eerst een korte uitleg over kayakken. Hierna kwam een trekker ons ophalen, met hierop een speedboot. Wij dus in de speedboot gekropen, de trekker bracht ons naar het strand tot aan het water, en daarna een uur in de speedboot,  die ons afzette op het startpunt,  bijna een uur varen...

De kayak tocht  was schitterend, zeeleeuwen gezien, mooie eilanden, mooie lagunes in een rustig tempo. Ook de lunch, op een bay waar je lopend niet kon komen, as prima verzorgd. Met kip, sla en salade maakmje een lekkere wrap. Mooiste was de zeiltocht, 4 kayakken naast elkaar, zeil opgezet, elkaars boten vasthouden,  wind innhet zeil en gaan. Kon er helaas geen foto van maken, al mijn handen waren bezet. Neem van mij aan, een schitterende ervaring...Bij Bark Bay werden we opgewacht door een watertaxi die ons terugbracht. De landing was zoals we begonnen. Spedboot varde op een trailer, met hiervoor een trekker. En de trekker bracht ons terug,  schitterend, om 16.30 uur waren we terug.  Besloten om gelijk een uurtje door te rijden, zitten nu in Nelson. Plannen te maken voor de volgende dagen.